Ik ben nog niet.
Besta nog niet.
Ik ben wat blokken op een
Hoop.
Wat touwen.
Een strak kader. 
Leven is dat niet!

Help mij! 
Eerst mijn hoofd. 
Dan een arm. 
Mijn lijf, de andere arm. 
Ondertussen ook een been. 
En nog één.
Hop. 
Ik sta.
Ik be-sta.
Basta!

Nu wil ik dansen.
Met u. 
Om te vieren dat ik ben.

In Dans Me geeft het publiek leven aan een reus. Een levenloos object op zich, maar in de handen van het publiek een levenslustig dansende figuur waar kleur en muziek van afspatten. Het dansvirus slaat al snel over naar de toeschouwers, en voor je ’t goed en wel door hebt, staat een plein vol mensen te dansen en te heupwiegen. Samen. Hoewel men elkaar 5 minuten eerder nog niet kende. Hoewel de verschillen tussen elk van hen vaak groot waren.